Καντήλα Προσευχής

Εμείς επιλέγουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό, και αυτός θα επιλέξει για μας

“Να ενδυθούμε όλα τα όπλα του Χριστού”

Οι καιροί μας αρχίζουν να μοιάζουν όλο και περισσότερο με τους πρώτους Χριστιανικούς αιώνες. Ο παγανισμός εξαπλώνεται με την ταχύτητα του ίντερνετ. Ο αθεϊσμός του αντίχριστου κατακτά όλο και περισσότερο έδαφος στο συλλογικό διανοητικό (EN: collectiv mental / FR: le mental collectif) και οι Χριστιανοί, ή, κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, είναι όλο και πιο έντονα περιθωριοποιημένοι. Όλο και περισσότερο, η δικτατορία της πολιτικής ορθότητας (EN: politically correct) καταπιέζει τους Χριστιανούς, και η ελευθερία τις συνείδησης καταδιώκει αυτούς που υποστηρίζουν ότι η αμαρτία δεν είναι αρετή ή, ότι η «παρά φύσιν» ζωή δεν είναι από τον Θεό δοσμένη μα από τον διάβολο.

Τι μπορούμε να κάνουμε, μόνοι μας, με άδεια τα χέρια, μικροί και ανήμποροι, μπροστά στο εξαπολυόμενο Κακό; Τίποτε άλλο από αυτό που κάνανε οι Χριστιανοί τον πρώτον αιώνων μετά την Ανάληψη του Χριστού στους ουρανούς. Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να αντιμετωπίζουμε τα πάντα από την προοπτική της αιωνιότητας, μπαίνοντας στο στρατό του Χριστού, ο οποίος υπερνίκησε τον κόσμο, επειδή η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση με την όποια ζει ο Χριστιανός σε αυτό τον κόσμο είναι να πιστεύει ότι ο πόλεμος σταμάτησε.

Είμαστε ακόμα σε κατάσταση πολέμου, ενός πολέμου που δεν σταμάτησε ποτέ και πιθανότατα δεν θα σταματήσει έως το τέλος τον αιώνων. Ένα πόλεμο όλο και λιγότερο προφανή για τους κυριευμένους από τα σόου και την ψυχαγωγία, από τις διάφορες έννοιες και σχέδια για το αύριο, για ένα μέλλων δίχως μέλλων. Αν όμως κοιτάμε μέσα από τα xαλασμένα μυαλά τον ανθρώπων, αν ψάχνουμε στο πλήθος τον διαλυμένων οικογενειών και μέσα στην ανησυχία που κυριεύει τον κόσμο, μπορούμε να καταλάβουμε ότι βρισκόμαστε στη μέση ενός συνεχούς πολέμου, της κάθε μέρας και ώρας, που δημιουργεί σήμερα εκατοντάδες εκατομμύρια θύματα. Αν αποκτήσουμε αυτή την συνείδηση, το πρώτο πράγμα που θα καταλάβουμε, και ίσως το σημαντικότερο της ζωής μας, στο οποίο μας παροτρύνει και o Απόστολος Παύλος, είναι vα ενδυθούμε όλα τα όπλα του Χριστού και να ριχτούμε με θάρρος στη μάχη «Ο πόλεμος είναι μόνιμος και οι στρατιώτες του Χριστού πρέπει να έχουν πάντα τα όπλα πάνω τους. Δεν υπάρχει μέρα ή νύχτα, ούτε καν στιγμή που αυτός ο πόλεμος να σταματά είτε τρώμε, είτε κοιμόμαστε, είτε εργαζόμαστε, είτε προσευχόμαστε, είμαστε μέσα στη μάχη.» (Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

«Τέλος, αδελφοί μου, ενδυναμώνεστε στον Κύριο, και στην εξουσία της δύναμής του. Ντυθείτε την πανοπλία του Θεού για να μπορέσετε να σταθείτε ενάντια στις μεθοδείες του διαβόλου. Επειδή η πάλη μας δεν είναι ενάντια σε αίμα και σάρκα, αλλά ενάντια στις αρχές, ενάντια στις εξουσίες, ενάντια στους κοσμοκράτορες του σκότους τούτου του αιώνα, ενάντια στα πνεύματα της πονηρίας στα επουράνια. Γι' αυτό, πάρτε στα χέρια σας την πανοπλία του Θεού για να μπορέσετε ν’ αντισταθείτε κατά την πονηρή ημέρα, και αφού καταπολεμήσετε τα πάντα, να σταθείτε. Σταθείτε, λοιπόν, περιζωσμένοι την οσφύ σας με αλήθεια και ντυμένοι τον θώρακα της δικαιοσύνης, και έχοντας σε ετοιμότητα τα υποδήματα του ευαγγελίου της ειρήνης. Πάνω δε απ' όλα, πάρτε στα χέρια σας την ασπίδα της πίστης, με την οποία θα μπορέσετε να σβήσετε όλα τα πυρωμένα βέλη του πονηρού. Και πάρτε την περικεφαλαία της σωτηρίας, και τη μάχαιρα του Πνεύματος, που είναι ο λόγος του Θεού. Προσευχόμενοι κάθε στιγμή, με κάθε είδους προσευχή και δέηση εν Πνεύματι, και αγρυπνώντας σ' αυτό τούτο με κάθε προσκαρτέρηση και δέηση για όλους τους αγίους.» (Πρὸς Ἐφεσίους 6, 10-18)

Αν παρακολουθήσουμε προσεκτικά θα παρατηρήσουμε ότι ο Απόστολος Παύλος δεν κάνει μόνο μια μεταφορική αναφορά στον πόλεμο και στα όπλα που πρέπει να χρησιμοποιηθούν. Το καθένα από αυτά πρέπει να έχει μια συγκεκριμένη λειτουργία σε αυτόν τον πόλεμο στον όποιο υποβαλλόμαστε. Από το συνηθισμένο οπλοστάσιο ενός Ρωμαίου στρατιώτη των τότε καιρών λείπει όμως το δόρυ. Γιατί άραγε; Ακριβώς διότι αυτό δεν είναι ένα όπλο άμυνας αλλά είναι όπλο ειδικό για επίθεση. Καταλαβαίνουμε από αυτό ότι ένας Χριστιανός δεν πρέπει να πολεμά επιθετικά ακολουθώντας τους νόμους τον κλασικών πολέμων καθώς η νίκη του Χριστιανού είναι να αντισταθεί στο κακό, να αντέξει μπροστά στο κακό, να αποστασιοποιηθεί από το κακό. Με αυτά διαδηλώνει την επιθυμία να είναι μαζί με το Χριστό, ο οποίος θα μπορέσει με αυτόν τον τρόπο να νικήσει μέσω ημών, εφόσον στην ουσία Αυτός είναι ο Ακαταμάχητος.

Η νίκη ανήκει ήδη στο Χριστό. Στόν Χριστιανό απομένει μόνο να ενδυθεί εν Χριστού και να αναλαμβάνει μέσω τον δικών του επιλογών, μέσω της ασκησεώς του, αυτή την νίκη. Δεν μας έδειξαν αυτά ακριβώς οι μάρτυρες ομολογητές στις κομουνιστικές φυλακές; Αυτοί το μόνο που έκαναν ήταν να σταθούν ενάντια του εσωτερικού ή εξωτερικού Κάκου, καί πολεμώντας να αποστασιοποιηθούν κατηγορηματικά από αυτό, κάνοντας αγώνα βάσει τών προσωπικών τους δυνάμεων. Και ο Χριστός έλαμψε θριαμβευτικά μέσα στον καθένα από αυτούς.

«Στον πόλεμο κανείς δεν παλεύει μόνος»

Πολύ αναρωτιούνται «πιά πρέπει να είναι η ανάμειξη του Χριστιανού στη πολιτική». Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη παρά αυτή που μας την δίνει ο Απόστολος Παύλος: Ο Χριστιανός εμπλέκεται στην πολιτική (μόνο) μέσω της άσκησης. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι παραιτείται από τον ρόλο του ως πολίτη στη ζωή της πολιτείας.

Βεβαίως ότι ακούγεται κοινότυπο. Όμως αυτή η άσκηση (που ξεκινά και τελειώνει με την προσευχή) πρέπει να την βιώσει κάνεις με πολύ συγκεκριμένο τρόπο, κυρίως στον αγώνα με τα δικά του πάθη.

«Οι Ασκητές είναι οι μοναδικοί ιεραπόστολοι της Ορθοδοξίας» λέει ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς. «Η άσκηση είναι το μοναδικό ιεραποστολικό της σχολείο. Η Ορθοδοξία σημαίνει ασκητική προσπάθεια και ζωή, και μόνο μέσω αυτών τών δύο το κύριο μήνυμά της μεταδίδεται και ολοκληρώνεται. Το βίωμα της άσκησης θα έπρεπε να είναι η εσωτερική αποστολή τις δικής μας Εκκλησίας ανάμεσα στους ανθρώπους.»

Τι θέλουμε να πούμε με όλα αυτά; Τι μπορούμε να κάνουμε πιό συγκεκριμένα;

Πρώτα από όλα, να παλεύουμε κάθε μέρα να έχουμε τις σκέψεις μας όλο και περισσότερα στον Θεό, μέσω τόσο των προσευχών όσο και των Ευαγγελικών Αναγνωσμάτων ή των βίων και των λόγων των Άγιων. Ύστερα, ασχέτως που είμαστε και τι κάνουμε, να λέμε και μια σύντομη προσευχή, ένα «Κύριε ελέησόν» ή «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ή κάποια άλλη προσευχή αφιερωμένη στην Παναγία ή στόν άγιο που ευλαβούμαστε ιδιαίτερα. Να διατηρούμε καθαρή την συνείδηση μας, για να μπορέσουμε να κοινωνήσουμε όσο δυνατόν πιό καθαροί το Σώμα και το Αίμα τού Χριστού εξομολογούμενοι πολύ συχνά. Όσο άφορα τις έγνοιες, να τις αφήσουμε στο Θεό, και θα δούμε ότι εκείνος μπορεί να δώσει λύση στα προβλήματα μας γρηγορότερα, ειδικά επειδή εμείς παύουμε να τις σκεπτόμαστε με έμμονη.

Αυτή η προετοιμασία, αυτή η προσωπική άσκηση είναι θεμελιώδης, όμως, στον πόλεμο κανείς δεν παλεύει μόνος. Από την αρχή του κόσμου, οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν για να προστατευθούν ενάντια του κοινού εχθρού. Στην αρχή σε πιο μικρές ομάδες δεκάδων προσώπων για να φτάσουν ύστερα σε στρατούς τον χιλιάδων και δεκάδων χιλιάδων προσώπων. Και οι Χριστιανοί τον πρώτων αιώνων τα ίδια έκαναν. Παντού, σε μικρότερες ή μεγαλύτερες ομάδες μαζεύονταν για να προσευχηθούν μαζί στον Κύριο.

Έχοντας υπόψη όλα αυτά, θαρρούμε ότι ήρθε ο καιρός να αναλαμβάνουμε το προνόμιο των στρατιωτών του Χριστού, με ένα οργανωμένο τρόπο, με στρατηγική, με συνέπεια και σοβαρότητα, ωστόσο όταν χρειαστεί, με τον «ήχο τού κέρατος» να μπορούμε να συμπτυχθούμε για να πολεμήσουμε οργανωμένα σε μια μάχη σωστά οδηγημένη και με δυνατότητες επιτυχίας.

«Όπου είναι δύο ή τρείς συνηγμένοι εις το όνομά μου …» (Ματθ. 18:20)

Πως θα εκπληρωθεί αυτό το πράγμα σε ένα κόσμο που, παρόλο που μπορούμε να κινούμαστε με την υψηλότερη δυνατή ταχύτητα, η έλλειψη χρόνου και τα εμπόδια της αστικής ζωής μας αποτρέπουν από τις συναντήσεις και τις συγκεντρώσεις μας για (κοινή) προσευχή; Η λύση που βρήκαμε, με την βοήθεια του Θεού, υποδειγματικά εμπνευσμένη από τα βιώματα τον μαρτύρων ομολογητών στης κομουνιστικές φυλακές, είναι η προσευχή της «ακοίμητης Καντήλας», της κάθε νύχτας.

Πρόκειται για την συγκρότηση μιας ομάδας με κοινό σκοπό την προσευχή, ομάδα που αποτελείται από λίγους ή πολλούς, οι οποίοι μαζεμένοι γύρο από έναν ιερέα συντηρούν την συνεχή νυχτερινή προσευχή, ο καθένας από δυο, τρεις ή περισσότερες ώρες την εβδομάδα ανάλογα με τον χρόνο και την δύναμη που διαθέτει. Αυτά πιστεύουμε ότι μπορούν να θεωρηθούν «πνευματικές πολεμικές ομάδες» των ημερών μας. Αυτή η προσευχή, αυτόν τον δεσμό διά της προσευχής δεν θα μπορέσει να μας το στερήσει κάνεις, έκτος αν εμείς παραιτηθούμε.

Σκεφτείτε πως θα ήταν αν σε κάθε πόλη της χώρας θα δημιουργόντουσαν τέτοιου τύπου «Καντήλες», και αν όλοι αυτοί αληθινοί στρατιώτες του Χριστού θα είχαν σχέση μεταξύ τους, μέσω τον ηγετών τους. Δεν θα μπορούσε άραγε να θεωρηθεί αυτό ένας αυθεντικός στρατός του Χριστού, ο οποίος θα είχε δεκάδες ή εκατοντάδες διμοιρίες και δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές, ώστε στις δύσκολες στιγμές των λαών μας, αυτή η κοινή προσευχή, στην οποία όλοι προσεύχονται για το ίδιο πράγμα, θα είναι ζωτικής σημασίας; Επίσης, τότε όταν κάποιος εναντιωθεί στους Χριστιανούς, το μόνο που θα μπορέσουμε να κάνουμε θα είναι να μνημονεύουμε τα ονοματά τούς ενώπιον του Θεού. Το ίδιο θα κάνουμε και με αυτόν που θα μας αντιπροσωπεύσει σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, παλεύοντας να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά και την χριστιανική μας συνείδηση στην κοινωνία.

Ο Σωτήρας ο ίδιος μας παροτρύνει σε αυτό «Πάλι αληθινά σας λέω. Αν δύο από εσάς στη γη συμφωνήσουν σχετικά με οτιδήποτε σπουδαίο το οποίο θα ζητήσουν, θα γίνει για αυτούς, χάρη στον Πατέρα μου που είναι στον ουρανό. Διότι όπου υπάρχουν δύο ή τρεις συναθροισμένοι στο όνομά μου, εκεί είμαι εγώ ανάμεσά τους». (Ματθ. 18:19-20) Αν αυτό το πράγμα ισχύει για δυο ή για τρεις, τότε ακόμα περισσότερο θα εισακουστεί η προσευχή αν είκοσι χιλιάδες άνθρωποι θα γονατίσουν για να ζητήσουν ένα συγκεκριμένο αίτημα ή αν δέκα χιλιάδες ιερείς θα μνημονεύσουν στη προσκομιδή το ίδιο άνθρωπο.

Πιστεύουμε ότι αυτή είναι η σωστή λύση μέσω της οποίας μπορούμε να προστατευθούμε αληθινά, στην βάση της οποίας μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τον αγώνα που ήδη υπάρχει και ο οποίος θα αποκτά όλο και αυξανόμενη δύναμη. Για να συγκροτήσουμε αυτές τις «Καντήλες» της συνεχής προσευχής δεν χρειαζόμαστε ούτε λεφτά, ούτε την βοήθεια του Τύπου, ούτε το λόμπι στο τοπικό ή Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Χρειαζόμαστε μονάχα πίστη στον Θεό, μια συνεχώς καλλιεργημένη πίστη και λίγο πνεύμα θυσίας. Εάν δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε έστω αυτήν την ελάχιστη θυσία τώρα, θα είμαστε άραγε ικανοί να ομολογήσουμε τον Χρηστό, αρνούμενοι τους πάντες, ακόμη και την ελευτεριά ή την ζωή μας, στους δύσκολους καιρούς που μας χτυπάν την πόρτα;

Ελπίζουμε το μήνυμα μας να μη φτάσει μόνο στους Χριστιανούς Ορθόδοξους της χώρας μας, αλλά όσο το δυνατόν πιο μακριά, σε όλα τα μέρη που το νόημα της Ορθοδοξίας είναι ακόμα ζωντανό μέσω δικών της ζωντανών ομολογητών. Όταν οι Ορθόδοξοι όλου του κόσμου θα «συναντηθούν» στην προσευχή στο αυτό το έργο της «ακοίμητης Καντήλας», όταν θα καθορίσουμε μερικές ήμερες άκρας νηστείας και προσευχής για να σταματήσει ο διωγμός κατά των Χριστιανών σε μέρη όπως η Συρία και το Ιράκ, άλλη θα είναι η πορεία της ιστορίας. Αυτή πιστεύουμε εμείς ότι πρέπει να είναι η δική μας χριστιανική μαρτυρία στον καιρό που ζούμε, συνειδητοποιώντας ότι αυτός ο παγκόσμιο σ πόλεμος που γίνεται ενάντια στην ανθρώπινη φυσιολογική ζωή δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συνεχής μάχη που το Κακό δίνει με σκοπό να υποτάξει τον κόσμο, για να τον αποστασιοποιήσει από τον Χριστό. Διότι μέσω Αυτού, οι σκοτεινοί κοσμοκράτορες αυτού του αιώνα ξέρουν ότι δεν μπορούμε να μας βλάψουν.